Als je een trauma hebt, kan de hele beerput zich openen in detandartsstoel. Zo ook bij Lidy. Ze werd als jong meisje misbruikt. Lidyis niet de enige waarbij het bezoek aan een man die over je heen hangttriggert. We delen haar verhaal zodat we je kunnen helpen.
Lidy baalde ervan dat ze nog steeds zo opziet tegen de tandarts. Ze vondhet kinderachtig van zichzelf. Wie is er nou op 43-jarige leeftijd nogbang voor iemand die het beste met je voor heeft? Ze wilde er vanaf. Hetwas genoeg geweest. Eerder was ze patiënt bij een tandarts waar ze metangst en beven naar toe ging, maar die was tenminste bekend. Vandaaggaat ze naar een nieuwe mondhygiënist. Ze had gehoopt dat het een vrouwzou zijn maar eigenlijk is het goed. Ze zal er toch eens aan moetengeloven.
Ter kennismaking belde Dennis van te voren. Lidy merkte meteen dat hetklamme zweet haar uitbrak. Ze leek er maar geen vat op te hebben. Bah,straks zou ze nog de stoel zowat af glibberen. Ze voelde haar wangenrood worden en haar hart bonkte in haar keel. Ze probeerde zichzelfonder controle te houden maar ze voelde dat haar keel zich dichtkneep.Ze had zoveel vragen maar er kwam nu alleen nog maar ‘ja’ en ‘nee’ uit.Toen ze weer ophing, zei Lidy hardop: “Wat stel ik me toch aan!”.
De eerste afspraak naderde en Lidy probeerde zichzelf af te leiden. Zedeed haar oortjes in toen ze naar de bus liep. Ze merkte dat ze veelharder liep dat zou moeten. Ze probeerde zichzelf tot kalmte te manen.Maar eigenlijk is ze alleen maar kwaad op zichzelf. “Zo wint hij! Laathem je leven niet bepalen. Doe normaal!”, zei ze tegen zichzelf. Zeschopte tegen een lantaarnpaal en een andere wandelaar keek haarverschrikt aan en wilde vragen of ze okay was. “Waar kijk je naar? Houje handen thuis!”, riep ze tegen hem.
Eenmaal in de praktijk nam ze in de wachtkamer plaats. Ze hoorde gelach.“Ze hebben vast mijn dossier gelezen. Daar staat natuurlijk in hoeidioot ik kan doen.”, dacht ze. Een diepe frons plaatste zich tussenhaar wenkbrauwen. Ze stak haar handen in haar zakken en dook verder wegin de stoel. Plotseling zwaaide er een deur open. Ze zag een schaduw.“Ik wist het.”, zei haar gedachte. Ineens is ze weer terug. Terug hetverleden in. Maar het gebeurt nu. Ze wist het zeker…het was echt. Totdatze in twee zachte bruine ogen keek die haar vriendelijk en ongerustonderzochten. Ze voelde een zachte hand op haar schouder. Ze was erweer.
Lidy heeft inmiddels de behandeling bij de mondhygiënist doorstaan enook wat kiezen laten vullen. We hebben haar laten weten dat ze al haargevoelens mag laten gaan. Dat ze er niet tegen hoeft te vechten. Wehouden haar in het ‘hier en het nu’ door haar partner haar voeten telaten masseren. De deuren houden we open zodat ze weet dat ze altijd wegkan.
Herken je die gedachten die vaak zelfverwijten zijn? Vaak werk je tehard tegen je trauma. Je trauma is nu eenmaal een onderdeel van jou enook dat deel mag er ook zijn. Je bent alleen niet je trauma. Je bentniet je gedachten. Wij zien jou door je tranen, je zweet en je nukkenheen. Je mag er zijn…altijd!